Т’га за југ

Орелски крилја как да си метнех
и в наши ст’рни да си прелетнех!
На наши места ја да си идам,
да видам Стамбол, Кукуш да видам,

Да видам дали с’нце и тамо
матно угревјат, како и вамо.
Ако как овде с’нцето ме стретит,
ако пак мрачно с’нцето светит:

На п’т далечни ја ке се стегнам,
и в други ст’рни ке си побегнам,
каде с’нцето светло угревјат,
каде небото ѕвезди посевјат.

Овде је мрачно и мрак м’ обвива
и темна м’гла земја покрива:
мразој и снегој, и пепелници,
силни ветришта и вијулици,

Околу м’гли и мразој земни,
а в’гради студој, и мисли темни.
Не, ја не можам овде да седам!
Не, ја не можам мразој да гледам!

Дајте ми крилја ја да си метнам
и в наши ст’рни да си прелетнам:
на наши места ја да си идам,
да видам Охрид, Струга да видам.

Тамо зората греит душата
и с’нце светло зајдвит в гората.
Тамо дарбите природна сила
со с’та раскош ги растурила:

Бистро езеро, гледаш, белеит
или од ветар синотемнеит:
поле погледниш, или планина
-сегде Божева је хубавина.

Тамо по с’рце в кавал да свирам,
с’нце да зајдвит, ја да умирам!